Wie al wat langer mijn blog leest, is het misschien wel opgevallen dat ik bij elke terug- en vooruitblik steeds vager wordt. Had ik ooit nog concrete doelen, eind 2020 was dat teruggebracht naar alleen nog maar een beetje hoop. Maar goed, ik blijf het nog wel leuk en/of nuttig vinden om terug te kijken op een jaar. Dus hier komt dan toch weer die terugblik op 2021!
Wil je nog verder terug in de tijd om de terugblikken van voorgaande jaren te lezen? Hier staan ze op een rijtje:
Ziek thuis
Het zat er al een tijd aan te komen, maar in het begin van 2021 had ik nog niet verwacht dat het dit jaar zo snel zou gaan. Dat het lesgeven sowieso anders verliep dan normaal vanwege coronamaatregelen, heeft op zich geen invloed gehad op mijn ziekmelden. De werkdruk was goed te doen voor mij. Het steeds omschakelen was vervelend, maar ik heb genoeg vaardigheden in huis om me daarop aan te passen.
Wat er misschien wel aan heeft bijgedragen, is dat ik me bewuster ben geworden van wat overbelasting met mijn lijf doet. Normaal zou het me misschien niet eens opvallen als ik verhoging of koorts zou hebben, maar doordat ik dat wat vaker checkte, viel het me wel op dat ik bij overbelasting koorts krijg. Eigenlijk kan ik dus niet zo goed op mijn eigen gevoel vertrouwen en heb ik het dus nodig om wat objectiever te checken hoe het met me gaat.
Zo ben ik ook lijstjes en een salami-dagboek gaan bijhouden om een patroon te kunnen ontdekken in mijn pijn- en vermoeidheidsklachten. En mijn vermoeden dat het probleem ondanks alle aanpassingen toch nog steeds bij mijn werk lag, klopte. Begin april meldde ik me ziek. En ik wist dat dit niet even bijtanken en weer doorgaan zou worden, maar gewoon einde oefening zou zijn.
Mijn laatste klas lesgegeven
Naast examenleider/docent was ik ook studieloopbaanbegeleider van een examenklas onderwijsassistenten. Niet iets waarbij je zomaar even de boel de boel laat en niks meer van je laat horen. Dat zou ik ook niet willen.
Mijn studenten zaten al goed op de rit, de eindstreep was bij de meesten in zicht en ik had er alle vertrouwen in dat zij ook zonder mij goed terecht zouden komen. Voor de examens had ik al van alles op papier gezet en mijn vervanger kon me bellen als het nodig was. Ik had een goed gevoel bij de overdracht: mijn team en studenten redden het ook wel zonder mij.
Tegelijkertijd was dat een raar gevoel: alles ging door, zonder mij. Toen ik bij de diplomering van mijn klas was, zat ik er een beetje voor spek en bonen bij. Maar de studenten zagen dat toch anders. Voor hen was dat laatste stukje van de rit zonder mij helemaal niet zo groot als het voor mij voelde. Ze waren blij met dat overgrote deel waarin ze wèl met mij samen waren opgetrokken. Wat was ik trots op ze, allemaal kanjers aan het begin van hun (onderwijs)carrière. En ik aan het einde van die van mij.
Aanpassen en weer door
Met alleen maar thuiszitten en rusten, was ik er nog niet. Het was echt even omschakelen om mijn draai thuis te vinden. Zomaar doorgaan zoals ik gewend was, werkte niet. Normaal gebruikte ik de rolstoel alleen buitenshuis en binnen liep ik de korte stukken. Maar met hele dagen thuis zijn, zijn dat wel veel korte stukken bij elkaar. Dus ik ben mijn rolstoel binnen meer gaan gebruiken. Vooral in de ochtend, die mij toch zwaarder valt als ik echt goed naar mijn lijf luister.
En dan kom je weer andere struikelblokken tegen. De drempel naar de keuken, de trap naar boven, het niet lang kunnen zitten in mijn rolstoel… Inmiddels heeft mijn man een drempelhulp voor naar de keuken gemaakt en een douchekrukje in de douche opgehangen. Hiervoor had ik een ander type geleend bij de thuiszorgwinkel om uit te proberen. Mijn werkrolstoel en trippelstoel van werk zijn hierheen verhuisd, zodat ik meer ontspannen kan zitten in de rolstoel en bij het koken in de trippelstoel wat hoger zit.
Die werkrolstoel zal wel een keer ingeleverd moeten worden bij het UWV, maar tot die tijd is het fijn om ‘m binnenshuis te kunnen gebruiken. De WMO-consulente is ook al langs geweest om de aanvraag voor een traplift en nieuwe rolstoel verder in gang te zetten.
Iets anders wat ik geprobeerd heb om het mij en mijn lijf wat comfortabeler te maken, is een medische daith piercing. Het lijkt er nog steeds op dat ik daardoor iets minder spierspanning in mijn lijf heb, waardoor ik mijn lijf beter aanvoel en meer rust kan pakken. En ik heb mezelf verwend met een motortje op mijn driewielligfiets, zodat ik voortaan zonder pijn met trapondersteuning kan fietsen.
Niet meer werken, maar wat dan?
Je zou zeggen dat ik dan volop tijd heb om aan mijn blog te werken. Maar eerlijk gezegd ben ik daar nog steeds te moe voor. Andere hobby’s staan ook op een laag pitje. Ik ben vooral op zoek gegaan naar kleine projectjes die snel af zijn of makkelijk weg te leggen zijn. Het is tot nu toe ook maar bij een eenmalig macramé-avontuur gebleven.
En dansen bleef vanwege coronamaatregelen vooral bij danslessen. Wel heb ik aan een heel tof project mee mogen werken: LIJF010 van Maas Theater en Dans. Daarvan was een deel van de voorbereidingen nog voor ik me ziek meldde, vandaar dat het verhaal wat ik vertel, niet meer helemaal up to date is. En ik heb dit najaar twee keer een solo mogen dansen, toen evenementen heel even nog mochten.
Verder ben ik nog steeds als vrijwilliger betrokken bij organisaties die zich inzetten voor mbo-studenten met een chronische aandoening of beperking. Dit houdt in dat ik af en toe een online meeting bijwoon of wat feedback stuur via mail of whatsapp, voor zolang ik hier nog iets zinnigs bij te melden heb.
Maar het meeste houd ik me toch gewoon bezig met mijn gezin en huis. Als het me iets heeft opgeleverd om me ziek te melden, dan is het wel dat ik er meer kan zijn voor mijn man en kinderen. Gewoon in staat zijn om naar hun verhalen te kunnen luisteren als ze thuiskomen. Rechtop te kunnen zitten bij het avondeten. Midden in de nacht mijn dochter op kunnen halen (alleen in noodgevallen hoor!). En in huis ben ik stukje bij beetje steeds meer aan het opruimen en het wat aangenamer te maken om mezelf hier te kunnen blijven vermaken.
Hallo 2022
Nou durf ik weinig te zeggen over de dingen die ik hoop en niet zelf in de hand heb. Maar er zijn wel wat dingen waarvan ik zeker weet dat er iets mee gaat gebeuren in 2022. Zoals:
- Onze oudste dochter gaat diplomeren! Geen idee nog wat daarna, maar dat diploma gaat er zeker komen, heb ik alle vertrouwen in.
- Na ruim 18 jaar komt er weer een nieuwe keuken. Het spaargeld staat al klaar, alleen nog even eens worden met mijn man over hoe die eruit komt te zien.
- In maart komt de mbo-gids van Zorgeloos naar school uit, die je nu al kunt reserveren. Nou heb ik daar niet superveel aan bijgedragen, maar het is wel een mooi product waar ik zeker achter sta.
- Ik verwacht geen afwijzing van de WMO wat betreft de traplift, dus die gaat er ook komen. En hopelijk ook een nieuwe rolstoel of anders wat verbeteringen aan de huidige.
- Met mijn werk en verzuimgedoe is het nu zover dat duidelijk is dat spoor 2 niet ingezet zal worden. Dus zal er ergens komend jaar een aanvraag ingediend worden voor vervroegde WIA. Wat waarschijnlijk zal betekenen dat ik ergens op de hoop kom te liggen en mag afwachten.
Verder houd ik maar alle opties open. Misschien ga ik fysiek nog iets vooruit dankzij alle aanpassingen (inclusief het niet meer werken). Misschien ook niet.
Hoe was 2021 voor jou? En wat staat jou in 2022 te wachten?
Fijne dagen en de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!
