Een jaar geleden stuurde ik een filmpje in na een oproep voor de Koffer van Rick (minister van gehandicaptenzaken). Hij was op zoek naar mensen met een talent of expertise, die dan toevallig ook een beperking hebben. Want daarvan zijn er genoeg, maar ze zijn veel te weinig zichtbaar in de media.
EDS gooit weer eens roet in het eten en helpt mijn zorgvuldig uitgestippelde loopbaan langzaam om zeep. En dat komt niet omdat ik lesgeef vanuit mijn rolstoel, of omdat ik geen lange dagen meer kan werken. Het zijn nu juist de onzichtbare EDS-kwaaltjes die me steeds meer in de weg gaan staan.
Dit schooljaar gaat er wat anders uitzien dan we gewend zijn, maar sommige basics neem ik gewoon weer mee dit schooljaar in.
Elke werkdag als ik ’s ochtends mijn tas inpak, zitten daar in ieder geval deze drie fuchsiaroze items in: mijn agenda, thermosfles en broodtrommel.
We zijn alweer even bezig met het online lesgeven en ik begin er zowaar wat routine in te krijgen. Elke school en elk team lijkt dit weer anders aan te pakken. Op zich kan ik me goed vinden in de manier waarop wij het als team aanpakken, maar ideaal is het zeker niet.
Sinds deze maand staan er weer wat meer theorielessen in mijn lesrooster. Heel fijn, want het overdragen van kennis vind ik nog altijd leuker dan achter de schermen met examens bezig te zijn. Maar het was wel weer even inkomen en aanpassen. En zo kwamen er weer twee gadgets bij om het mij wat gemakkelijker te maken: een draadloos toetsenbord en een Flexzi.
Afgelopen woensdag was ik een dagje in Bussum voor de startconferentie Naar Inclusiever Onderwijs. Hier hoopte ik geïnspireerd te raken, maar ook mijn kritiek kwijt te kunnen. Om uiteindelijk meer een beeld te krijgen en bij te kunnen dragen aan stappen in de richting van inclusief onderwijs.
Het mooie van mijn werk is dat ik de lesstof die ik overdraag, ook meteen zelf kan gebruiken. Zo hadden we pas het maken van een doelgroepanalyse op het programma staan. En het leek me wel leuk om hier een doelgroepanalyse van mijn klas met jullie te delen, om meteen eens een kijkje te geven in mijn klas.
Dat de beste stuurlui aan wal staan, is in het onderwijs wel heel duidelijk te merken. Iedereen heeft wel op school gezeten, dus iedereen heeft er wel een mening over. Over de stakingen, het lerarentekort, kansenongelijkheid, bijzondere aanpakken binnen scholen. En nu allebei mijn meiden op het voortgezet onderwijs zitten, vind ik er ook wel wat van. Maar wat weet ik er nou eigenlijk van?
Aan het begin van dit schooljaar schreef ik al dat ik er even in moest komen. Weer een nieuw ritme thuis en op mijn werk. En dan ben je ineens weer weken verder en staat de herfstvakantie weer voor de deur. Het voelt weer helemaal als vertrouwd.
Een heftig onderwerp, maar zo nodig om besproken te worden: kindereuthanasie. Mijn mening hierover is lang niet zo belangrijk als die van de ouders die zulke lastige dilemma’s in hun schoot geworpen krijgen. Maar het roept toch iets bij me op, wat ik graag wil delen.
