Een berg beklimmen… what was I thinking?!

castell del Montgri

Wat is dat toch met die EDS’ers die zo nodig bergen moeten beklimmen? Martine (Welkom in de wereld van een kneus) trotseerde rotsen en zandpaadjes voor een mooi uitzicht over Horseshoe Bent. En bij Max Laadvermogen/WheellifeActionHero zag ik dat ze een enorme trap van 50 treden beklommen had om van een prachtig uitzicht over een rivier te genieten.

En tja… dat kasteel dat zo prachtig lag te pronken op die heuvel… Waar we elke dag wel langsreden of vanaf het strand van konden genieten. Dat wilde ik ook weleens van dichtbij bewonderen. Dus stevige schoenen aan, bekkenband om, wandelstok èn rolstoel met Freewheel mee en gaan met die banaan. Het was maar een wandelingetje van twee kilometer vanaf de parkeerplaats, met een beetje afwisselen van rolstoel naar lopen moest dat best lukken.

Dus we begonnen enthousiast aan de tocht. Het begin van het pad zag er redelijk uit, was goed te doen met rolstoel. Maar om mijn man’s kuit- en armspieren wat te besparen, begon ik met een stukje zelf lopen.

Waarschijnlijk was het eerste gedeelte van het pad het meest belopen en waren er meer wandelaars die al snel omkeerden, dan die de beklimming afgemaakt hadden. Want al snel werd het pad minder egaal, lagen er enorme stukken steen en was er geen mogelijkheid om in de rolstoel te zitten en naar boven geduwd te worden. Maar goed, ik had de knop toch al omgezet en wilde per se verder. Dan maar lopend.

En toen kwam er een stuk waar de rolstoel zelfs niet zonder inzittende over het pad kon. Omkeren en de rolstoel terugbrengen was ook geen optie, dan zou het alleen maar langer duren. En met het vooruitzicht dat ik bovenop de heuvel dan in ieder geval in de rolstoel kon uitrusten, nam mijn man de rolstoel op zijn rug mee. Want het was vast alleen maar dit stukje pad, toch?

Nee dus, als snel bleek dat het pad ook verderop vol met rotsblokken lag. Voor mij was het lopend niet meer te doen, dus parkeerde ik mijn rolstoel bij een middeleeuwse Dixie. Daar kon ik in de schaduw wachten tot de rest van het gezin weer terug was. Ik had het nog bijgehouden met een app, in de hoop achteraf te kunnen opscheppen hoeveel ik wel niet gelopen had. Maar dat was nu dus maar net iets meer dan een kilometer, maar halverwege de berg.

freewheel castell del Montgri

Al snel kwam mijn oudste dochter terug om mij te vergezellen, zij vond het toch ook te ver lopen/klauteren. We hebben ons wel vermaakt met het uitzicht en de mieren die druk in de weer waren. En gelachen om de wandelaars die vol verbazing naar mij en mijn rolstoel keken. Het moet er ook wel vreemd uit hebben gezien: hoe komt die rolstoel nou weer halverwege een berg met een bijna onbegaanbaar pad?!

Mijn man en jongste dochter zijn dus wel tot de top gekomen en het duurde zeker anderhalf uur voor ze weer terug waren.

En toen moest ik dus nog naar beneden. Dat viel nog best tegen. Nu had ik natuurlijk die knop in mijn hoofd alweer teruggedraaid en in de ‘luister nou verdorie eens naar je lijf’-stand gezet. Ik had geen mooi kasteel om naar uit te kijken als beloning voor het lopen, alleen de auto die op de parkeerplaats stond te wachten.

Zodra het pad het toeliet, kon ik gelukkig weer in mijn rolstoel zitten. En dan scheelt het dus enorm om een Freewheel eraan te hebben, anders had ik nog een flink stuk verder moeten lopen, voor het pad echt weer een beetje rolstoeltoegankelijk werd.

Castell del Montgri

castell del Montgri

Zie hier dat prachtige kasteel, wat ik niet van dichtbij heb kunnen bewonderen. Het is gebouwd tussen 1294 en 1301, maar nooit afgemaakt, omdat de oorlog die er toen was alweer over was.

Je kan (heb ik vernomen) de zee zien en het dorpje waar ons appartement was.

Ik moet eerlijk zeggen dat de teleurstelling niet eens zo heel erg groot was. Alhoewel ik tegen mijn man en kinderen wel had gezegd: ‘We zien wel hoe ver we komen, er is genoeg moois om van te genieten’, had ik me wel ingesteld op het behalen van de top. Ik dacht echt dat ik het wel kon. Maar dan nog, het is me niet gelukt, so be it. Teleurstellingen wennen blijkbaar.

Dit was dan het eerste deel van onze vakantieavonturen in Spanje. We hebben er nog veel meer beleefd en ik zal er vast nog wel een paar van delen!

2 Comments

  • Haha, hier zelfde verhaal maar dan op Gran Canaria met een flinke berg. Twee jaar achter elkaar niet gelukt, maar naar mijn gevoel ook weer niet mislukt. Het is het proberen waard toch?
    Het gaat erom dat je niet (meer) tegen beter weten in door blijft gaan. En er zijn ook wel eens ervaren bergbeklimmers die nét de top van de Mount Everest niet halen. Dusssss…

    • Als je het niet probeert, weet je nog niet waar je grens ligt. ?
      En dit voelde ook wel een beetje als net niet de top van de Mount Everest halen.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.