7 lessen die ik van mijn ouders leerde

mijn ouders

Morgen zijn mijn ouders 40 jaar getrouwd en dat vond ik wel een goede reden om eens een blog aan hen te wijden. We zijn niet zulke praters en eigenlijk zeg ik te weinig dat ik van ze hou en trots op ze ben. Maar ik weet dat mijn moeder mijn blogs leest, dus dat scheelt, hoef ik het weer een poosje niet te zeggen. En zonder nu meteen ons hele levensverhaal online te zetten, wilde ik een paar lessen benoemen die ik van mijn ouders geleerd heb.

1. Zonder auto kom je er ook wel

Het lijkt tegenwoordig wel ondenkbaar, maar van de 40 jaar dat ze samen zijn, hebben mijn ouders het grootste gedeelte geen auto gehad. Nou pasten we met ons gezin van zeven ook niet in elke auto, maar er waren genoeg alternatieven. We fietsten en wandelden veel of namen de trein. Ik ben nog steeds geen fan van de auto en stap veel liever op mijn fiets of scooter als het weer het toelaat.

2. Als je het niet kan betalen, spaar er dan voor

Als je iets echt graag wil, dan is het de moeite waard om het uit te stellen en te wachten tot je genoeg gespaard hebt om het zelf te kunnen kopen. Natuurlijk is het voor sommige dingen wel nodig en heb ik ook wel eens geld mogen lenen van mijn ouders (bijvoorbeeld om collegegeld te kunnen betalen), maar met zuinig leven gaat het sparen snel genoeg.

3.  Talenten/hobby’s ontdekken

Alhoewel goed presteren op school wel zo’n beetje bovenaan stond, kregen we als kinderen de ruimte om op het gebied van sport, muziek, creativiteit, kunst en cultuur van alles te ontdekken. Nou was niet alles voor iedereen weggelegd: ik ben ondanks de blokfluit-, orgel- en keyboardlessen nog steeds niet zo muzikaal. Maar het kunnen naaien van kleding heb ik onder andere aan mijn moeder te danken, bij wie ik met restjes stof op haar naaimachine mocht aanrommelen.23

4. Naastenliefde

Mijn ouders hebben erg hun best gedaan op onze christelijke opvoeding. En alhoewel hun manier van geloven niet mijn manier is, vind ik naastenliefde een mooi streven. Als iedereen een ander zou behandelen zoals je zelf behandeld wil worden, zouden er een stuk minder problemen in de wereld zijn.

5. Familieband is blijvend

Met vriendinnen heb ik het er weleens over, de band die ik met mijn ouders heb, is anders dan die zij hebben met hun ouders. We lopen elkaars deur niet plat, delen niet alles met elkaar, maar het maakt voor mij niet dat ik minder van ze hou. Als ik ze nodig heb, zijn ze er voor me en andersom hoop ik dat ze dat bij mij ook zo ervaren. We vinden elkaar altijd wel weer terug, ook als er een lange periode tussen zit.

6. Je bent goed zoals je bent

Wat ik het meest bewonder aan mijn ouders, is dat ze hun ‘zo hoort het nu eenmaal te gaan’ hebben kunnen ombuigen naar ‘zo kan het ook’. Dat klinkt heel simpel, maar ik kan me goed voorstellen dat het niet zo makkelijk zal zijn gegaan, van verschillende kanten trouwens.

Als ouder heb je een bepaald beeld waarvan je hoopt dat je kinderen daaraan zullen voldoen, omdat je denkt dat het hen ook gelukkig maakt. Andersom maakt dat voor kinderen lastig om (soms letterlijk) uit de kast te komen en uit te leggen dat het iets anders is wat je gelukkig maakt dan wat je ouders voor ogen hadden. Inmiddels weet ik dat mijn ouders me niet meer zien als die opstandige puberdochter, maar trots zijn op wat ik bereikt heb, net zo goed als dat ze trots zijn op hun andere kinderen en kleinkinderen. En dat is fijn om te weten.

7. Rollen liggen niet vast

Heel lang (en eigenlijk nog steeds wel) heb ik de neiging gehad om mezelf te moeten bewijzen: Ik kan het zelf wel, ik heb niemand nodig en ik kan een prima leven leiden op mijn manier. Dat veranderde stukje bij beetje toen ik zelf moeder werd, het om hulp vragen gaat me steeds iets beter af. De rol van opa en oma staat mijn ouders bijzonder goed, de kinderen zijn gek op ze. Het voelt ook niet of ik iets vervelends van ze vraag als ik een keer oppas nodig heb.

En nu het fysiek steeds iets minder gaat met mij, laat zelfs mijn vader zich van zijn zorgzame kant zien. Natuurlijk doe ik nog steeds net alsof het me niks doet, maar stiekem vond ik het wel bijzonder toen hij mijn rolstoel de halve dierentuin door duwde.

Twintig jaar geleden had ik vast niet kunnen bedenken dat ik dit nu zou schrijven over mijn ouders. En nog vind ik het wel spannend: misschien sla ik de plank wel helemaal mis, of raak ik een gevoelige snaar waardoor ik morgen niet meer welkom ben op het feestje… Ach, dat zal wel meevallen, vergeleken met het ABC’tje wat ze te wachten staat is dit stukje tekst nog aardig te doen. 😉

Wat is voor jou het belangrijkste wat je ouders je hebben meegegeven?

9 Comments

    • Dank je! Het heeft me toch ook wel een poosje geduurd voordat ik het zo kon opschrijven. 😉

  • Vanmorgen hebben papa en ik dit samen zitten lezen.
    Mooi om zo deze dag te beginnen. Ook al liepen mijn ogen weer over.
    Dankjewel voor het delen.We houden van jullie en zijn trots op allemaal.
    Wat ik wel apart vond, is dat ik veel van hoe mijn ouders waren herkende.
    En dat wil je toch eigenlijk niet. Je was van plan om het anders te doen.
    En waar ik benieuwd naar ben is of je broers mee doen met het ABC.

    Liefs , mama

    • Fijn om te lezen dat het in de smaak valt. ?

      Helaas moet ik je dan wel teleurstellen over het ABC’tje… je dacht toch niet dat we dat echt gingen doen, haha! ?

  • Wat een geweldige ode aan je ouders en de grootouders van je kinderen. Mooi verwoord!!!!

  • Wat een mooi lijstje en goed om terug te zien wat je nu écht mee hebt gekregen van thuis. Zelf heb ik nummer 6 ook meegekregen van mijn ouders. Ze hebben me altijd gesteund bij mijn keuzes en me moed ingepraat als dat nodig was en altijd bevestigd dat ik goed ben zoals ik ben. Onvoorwaardelijke steun en vertrouwen en dat is heel veel waard!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.