28 augustus was de laatste dag van mijn revalidatie, daarna moest ik het zelf verder oppakken. Weer op zoek naar een (bekken-)fysio, beslissingen maken die goed zijn voor mijn lijf, zonder dat er iemand is die elke week vraagt hoe het gegaan is.
29 augustus kregen we te horen dat mijn schoonvader was overleden, buiten dat dat heel naar was, kwam er ook een berg regelzaken bij kijken.
1 september startte het nieuwe schooljaar voor mij, met nieuwe klassen, nieuwe vakken, een hoop chaos die nu nog niet op orde is en niet te vergeten mijn overvolle rooster van 21 lesuur.
1 september startte ook het nieuwe schooljaar voor mijn kinderen weer, met daarbij de strakke planningen om maar op tijd het eten op tafel te hebben en de kinderen naar school en/of sport te brengen.
Dat was teveel. En mijn lijf is weer terug bij af. Was het me in de zomervakantie met behulp van de revalidatie eindelijk gelukt om de pijn terug te brengen naar een wat meer aanvaardbaar niveau, binnen een paar dagen was alles weer terug.
Natuurlijk komen er soms onverwachte dingen tussen die voorrang hebben, maar ik merk ook dat ik nog steeds veel energie stop in zaken die me steeds minder opleveren. Zoals mijn werk. Ik doe enorm mijn best om de opleiding te coördineren en te verbeteren, goede lessen neer te zetten, studenten te begeleiden en alles wat daarbij komt kijken. Maar het is net een druppel op een gloeiende plaat en al het werk dat ik erin stop, wordt niet altijd gezien.
Goed, ook maar wat positieve dingen:
Ik heb besloten om nu serieus weer te gaan afvallen. Van de 15 kilo die er ooit af was, is de helft er weer bij gekomen. Mijn doel nu is om 10 kilo af te vallen. Sporten deed ik al 3x per week (2x fitness en 1x buikdans), daarnaast wil ik gaan wandelen op de dagen dat ik geen tijd heb om te sporten, of in de sauna zitten als ik geen puf heb om te wandelen. Ik hou met een app op mijn telefoon bij wat ik eet en sport, nu ik erop let, doe ik ook meer mijn best om te minderen met tussendoortjes enzo.
Gisteren heb ik voor het eerst mijn rolstoel gebruikt om gewoon hier de stad in te gaan. Voor daagjes uit en de vakantie was het al geen probleem, maar hier vond ik het toch wel een drempel. Het Uitfestival was die dag en ik wist van tevoren dat er genoeg te zien was om daar een paar uur rond te hangen, wat niet te doen is zonder rolstoel. En ik dacht het meteen als training te kunnen gebruiken, want mijn man zou wat later de stad in komen, dus ik ging vooruit met mijn jongste dochter en had dus niemand om me te duwen. Dat viel wel even vies tegen, vooral de weg ernaartoe met scheve stoepen, hellingen op, hobbels en obstakels… In de stad zelf kon ik wel aardig uit de voeten, daar is het vlak met vrijwel geen drempels.
Een hoop mensen tegengekomen die me nog niet eerder met een rolstoel hebben gezien, alhoewel sommigen het wel wisten. Moeders van het schoolplein, buren, studenten van me en zelfs mijn ‘oude’ balletjuf. Sommigen met vragen, sommigen keken alleen verbaasd en sommigen deden alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Goed, ik heb het overleefd en zo erg was het helemaal niet.
