Een heftig onderwerp, maar zo nodig om besproken te worden: kindereuthanasie. Mijn mening hierover is lang niet zo belangrijk als die van de ouders die zulke lastige dilemma’s in hun schoot geworpen krijgen. Maar het roept toch iets bij me op, wat ik graag wil delen.
Gisteren hadden we een studiedag. Niet alleen ons team, maar nog meer teams in onze branche, in totaal zo’n 150 mensen. En dit keer was het geen gewone studiedag. Iedereen kreeg als verrassing een brief met een adres waar ze die dag stage zouden gaan lopen. Ik mocht een dagje meedraaien op een activiteitencentrum voor mensen met niet aangeboren hersenletsel, anderen gingen de kinderopvang in of naar een basisschool.
De bedoeling hiervan was dat we als docenten en onderwijsondersteunend personeel in het werkveld input zouden ophalen om het onderwijs uiteindelijk nog beter te kunnen maken.
Vers van de opleiding wilde ik maar al te graag aan de slag gaan in de gehandicaptenzorg. Maar die woongroep met kinderen met gedragsproblemen werd me al snel teveel. Met de weinige werkervaring die ik had, had ik geen idee wat ik hiermee aanmoest. Drie maanden hield ik het vol, toen raakte ik overspannen.
Afgelopen maandag keek ik naar de documentaire ‘De wereld van Puck’. Twintig jaar van het leven in het gezin met een kind met ernstig meervoudige beperkingen wordt in een uur samengevat. Ik vond het een indrukwekkend, mooi en eerlijk verhaal. Leerzaam voor mijn studenten (maatschappelijke zorg), maar eigenlijk ook goed voor iedereen om een goed beeld te krijgen van wat er in zo’n gezin speelt.
