Je had het misschien al uit het artikel over mijn avontuurlijke bergbeklimming opgemaakt: we zijn dus op vakantie geweest in Spanje, in de provincie Girona. Niet ver van ons appartement was het Salvador Dali museum te vinden, in de stad Figueres.
Toegankelijkheid Dalí museum
Zoals met alle uitstapjes informeer ik van tevoren hoe (rolstoel-)toegankelijk een locatie is. Op de website van het Dalí museum stond al aangegeven dat je met een rolstoel maar een paar delen van het museum kon zien. Ook had ik ergens gelezen dat het een ontzettend druk bezocht museum is. Dat bij elkaar deed me beslissen om de rolstoel in de auto te laten en met de wandelstok het museum te bezoeken.
En dat was maar goed ook. Want die paar delen die je wel met rolstoel kunt zien, dat is dus echt maar een klein deel van het museum. En met alle drukte kon ik ook niet halverwege mijn rolstoel ergens achterlaten of mee de trap op sjouwen.
Alhoewel ik de drukte nog best vond meevallen. Ik had het drukker verwacht, iets meer net zoals het Achterhuis van Anne Frank of zoiets. Maar de stoeltjes die her en der verspreid stonden, waren zelfs leeg. Dus ik kon regelmatig even zitten om uit te rusten. Of misschien was het wel een kunstwerk en waren ze daarom leeg…
Omdat het ooit een theater was, is de indeling best apart. En ontzettend onpraktisch als je net als ik niet zo goed loopt. Smalle gangen en heel veel trappen. Omdat het druk is en je alles wil zien, ontkom je niet aan slenteren. Het is net één grote rij.
De moeite waard?
Alhoewel ik geen kunstliefhebber ben, vond ik toch wel dat ik dit een keer gezien moest hebben. De bekende kunstwerken van Dalí vind ik sowieso erg mooi en ik was wel nieuwsgierig naar meer.
En meer was er zeker te zien, heel veel meer. Niet alleen in het aantal kunstwerken, maar ook in de stukken zelf blijf je nieuwe, verrassende dingen zien. En het museum zelf, wat vanuit een ruïne door Dalí verder ontworpen is, is uniek en prachtig om te zien.
Er is een binnenplaats waaromheen galerijen zijn die elk in een ander thema gevuld zijn. In de kozijnen staan goudkleurige poppen (zie links op de foto) die over de binnenplaats uitkijken. Onder de grote glazen bol bevindt zich het voormalige podium, wat nu gevuld is met een enorm schilderij. Verder zijn er zowel grote als kleine ruimtes, met grote en kleine werken.
Je kijkt je ogen uit, zoveel en zoveel diversiteit.
Dus alhoewel het echt een martelgang was voor mijn lijf, vond ik het zeker de moeite waard!
Dit was het tweede deel van onze vakantieavonturen in Spanje. Volgende week het derde (en laatste?) deel.
Wat jammer dat je door het gebrek aan toegankelijkheid niet alles hebt kunnen zien. Ik ben groot fan van Dali en heb hier jaren terug echt mijn ogen uitgekeken. Wat mij betreft is het ook echt iets dat je een keer gezien moet hebben.
O, ik heb juist wel (bijna) alles kunnen zien, omdat ik ervoor koos mijn rolstoel in de auto te laten. Heb er wel een paar dagen flink last van gehad achteraf. Maar wat jij zegt: het is echt iets wat je gezien moet hebben! Dus ik heb het er zeker voor over gehad.