Gewichtige gesprekken

lesgeven

Eerder schreef ik over mijn worsteling met werk die ik in 2017 zou voortzetten, mijn ‘rotbaan‘ en lijntjes die ik heb uitgeworpen op zoek naar alternatieven. Het lesgeven in het mbo wordt fysiek te zwaar voor me en er moet echt iets gaan veranderen. Inmiddels heb ik een aantal gesprekken gehad op het gebied van werk en EDS.

Sollicitatiegesprek

Ik werd getipt voor een leuke vacature bij een deeltijd lerarenopleiding. Spannend ook: wil ik wel mijn vaste baan opgeven? Zou de overstap van mbo naar hbo wel passen bij mij?

Via het mobiliteitscentrum van mijn huidige werkgever begreep ik dat detacheren heel goed mogelijk is en ik op die manier mijn vaste contract kon houden. Ideaal, leek me. En al zou het wel wat verder reizen zijn, omdat het om een deeltijdopleiding ging, zou ik buiten de spits kunnen reizen en dat maakt voor mij een enorm verschil.

In het gesprek werd ik nog enthousiaster: het team (de helft was bij het gesprek aanwezig), de werkzaamheden en de flexibiliteit spraken me erg aan. Daarnaast leek me de verhouding lesgeven en andere taken goed te doen.

Helaas ben ik het niet geworden, maar ik hou de vacatures in de gaten!

Intakegesprek revalidatiearts

In de eerste plaats wilde ik naar een revalidatiearts met ervaring met EDS om geadviseerd te worden in het lopen wat bij mij steeds meer achteruit gaat. Daarnaast ook wat betreft het slapen en mijn werk.

Het gesprek duurde een uur en daarin was vooral de revalidatiearts aan het woord. Hij wist precies te vertellen hoe mijn lijf werkt, of eigenlijk vaak niet werkt door EDS.

Eén van zijn opmerkingen die even nodig had om op me in te laten werken, was dat trainen weinig zin heeft. EDS zorgt voor kwetsbare pezen en aanhechtingen. Je kan dan wel je spieren gaan trainen, maar die spieren zitten vast aan die zwakke schakel en je kan maar zo hard trainen als je zwakste schakel.

Ook een revalidatietraject van een aantal weken of maanden was in zijn ogen weinig zinvol. Je leert een trucje aan, maar zodra het normale leven weer om de hoek komt kijken en het moeilijk wordt, val je weer terug in je oude gedrag. Als je al je hele leven op de verkeerde manier bezig bent, over je grenzen gaat, is dat niet zo snel opgelost. Hij vergeleek het met een draaicirkel van een olietanker, die kan ook niet zo snel van richting veranderen.

Ik moet dus een stap terug doen. Binnen de ‘mwoah’-grens blijven en vooral mijn bekken meer rust geven. Daar krijg ik nog een bekkenband voor, om te zien of dat ervoor zorgt dat ik het lopen en zitten (ook op mijn werk) weer wat beter vol kan houden.

Behalve de bekkenband hebben we nog geen concrete dingen afgesproken, ik moest het vooral maar even laten bezinken. Niet meteen het roer om, maar de tijd en ruimte nemen om die olietanker te laten draaien.

Gesprek directie

Naar aanleiding van een medewerkerstevredenheidsonderzoek was de directie bij ons team op bezoek geweest en daar had ik wat dingetjes aangegeven die maakten dat ik niet altijd tevreden ben over mijn huidige werksituatie. Daar wilden ze graag één op één verder over in gesprek.

En dat heb ik als een heel positief gesprek ervaren. Ik kon mijn verhaal kwijt, voelde me gehoord en begrepen. Ik verwacht niet dat er a la minute een oplossing is, dat er ineens een functie gecreëerd wordt die precies bij mijn kwaliteiten en beperkingen past. Maar ik vond het fijn dat er meegedacht werd en te horen dat mijn baas zich ook verantwoordelijk voelt om mij zo lang en zo goed mogelijk aan het werk te kunnen blijven houden.

Uitgeworpen lijntjes

Ik denk dat het goede stappen zijn geweest om deze gesprekken aan te gaan. Binnenkort zullen er nog een paar van dit soort gesprekken komen en dan is het maar afwachten wanneer één van de uitgeworpen lijntjes beet heeft.

Vooral van de revalidatiearts heb ik hoge verwachtingen. Van lotgenoten heb ik alleen nog maar positieve verhalen over deze arts gehoord. Mijn eerste indruk was ook dat het een betrokken arts is met veel kennis van EDS.

En vanuit de andere gesprekken heb ik opgestoken dat ik voorlopig nog geen afscheid wil nemen van het onderwijs. En eigenlijk ook niet van het mbo. Ik voel me hier thuis en gewaardeerd, weet dat ik hier nog genoeg kan betekenen voor zowel studenten als collega’s. Aan de andere kant sta ik open voor nieuwe uitdagingen, dus ik ben benieuwd wat er nog op mijn pad gaat komen.

11 Comments

  • Jacqueline ik bewonder je levenshouding.
    Let wel dat, als je een nieuwe baan buiten het onderwijs kiest, je ook daar geconfronteerd kan/zal worden met je beperkingen. Maar dan zonder vast contract.
    Ik hoop dat je je nieuwe uitdaging binnen je bestaande brede werkkring kan vinden.

    • Mijn vaste contract opzeggen is ook niet iets wat ik snel zal doen. Het afscheid nemen van het onderwijs zou eerder zijn dat ik me ziek moet melden en uiteindelijk afgekeurd zal worden. Dat is iets wat me door verschillende partijen al geadviseerd is, maar wat ik liever zo lang mogelijk uitstel. Ik kan nog zoveel wèl!

  • Sterkte Jacqueline met hopelijk allemaal positieve veranderingen. Ik heb zelf ook EDS en woon in een verpleeghuis. Ben nu 42. Dus het kan ook heel anders lopen.
    Nu veel succes en ik blijf je blog volgen
    Manon

    • Dankjewel Manon. Ik heb ook contact met lotgenoten met wie het iets minder voor de wind gaat en ben me dus heel erg bewust van hoe ik bof met mijn situatie. Jij ook veel sterkte!

  • Hoi jaqueline. Wat herkenbaar die klachten. Ik werkte in het vo en ben nu sind december afgekeurd. Ik heb hms en daardoor artrose en fibro. Ik vond het zo moeilijk dat ik niet meer kon werken. Ging gelijdelijk aan. En ik mis het nog ontzettend. Vooral mn leerlingen. Collega’s nog niet zo hoor want ik kwam steeds meer in een isolement terecht. Ik kon nergens mee naar toe want op pubers letten is al een taak laat staan dat je ook nog een rolstoel moet voortbewegen. Maar pas op jezelf. Een ander doet dat echt niet. Ik ben eerst een deel afgekeurd en werkte nog 16 uur. Is dat niet wat? Dat je een deel minder werkt? Succes met je sollicitaties. Groetjes Petra Garrelds

    • Hoi Petra,
      Vervelend dat het bij jou zo is gelopen en je het nu moet missen.
      Vorig schooljaar ben ik een tijdje voor een kwart ziekgemeld. Ik merk dat het dan eigenlijk alleen maar lastiger is om mijn grenzen aan te geven en op tijd naar huis te gaan. Ik probeer nu vooral in mijn werkzaamheden naar alternatieven te kijken.

  • Zo te horen ben je bij dr. Klatte, ik ook sinds 7 maanden. Deze olietanker is wel om, maar ik weet niet of het wel beter wordt…

    • Yep, goed geraden. 😉
      En hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je om was?

  • Wat een lastige situatie, ik zou niet graag in jou schoenen willen staan. Echt respect hoe je dit doet, vol bewondering lees ik je proces en de stappen die je neemt.

    • Dankjewel. En ach, ieder huisje heeft zijn kruisje. Ik zou ook niet met een ander willen ruilen.

  • Ik wens je al het geluk een baan te vinden die bij je past. Heel naar om niet op een plek te kunnen blijven omdat je lichaam het niet toelaat.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.