Nu had ik inmiddels al de goedkeuring voor de aanvraag van een fiets en rolstoel, gisteren was de passing daarvoor. Met drie man/vrouw sterk kwamen ze langs om te kijken of de fiets en rolstoel die ze in gedachten hadden, ook geschikt waren. In plaats van een Kuschall rolstoel, gaat het waarschijnlijk toch een Quickie Argon worden, met een goed zitkussen om stabieler te kunnen zitten. De fiets heb ik met en zonder trapondersteuning uitgeprobeerd en ik denk dat het zonder trapondersteuning voorlopig ook wel goed is, hij fietst erg fijn en licht. Dat scheelt ook in de eigen bijdrage, want uiteindelijk betaal ik die fiets zelf over drie jaar verspreid. Het wordt dus de Hase Lepus Comfort.
En ook al heb ik ik dit zelf aangevraagd, het voelt toch vreemd nu het is goedgekeurd. Ergens had ik toch nog verwacht dat iemand zou zeggen dat ik me niet zo moest aanstellen, maar ze kwamen juist met meer adviezen, ook rekening houdend met nog meer achteruitgang.
Vanochtend had ik een afspraak met de revalidatiearts, de meneer die mijn nachtpolsbrace gemaakt heeft en nog een meneer waarvan ik geen flauw idee had waarom hij er ook bij was. Toen ik vertelde en liet zien dat de brace goed beviel, vroeg de revalidatiearts of ik ‘m dan ook voor rechts wilde hebben. Ehm… nee, waarom? Ok, die pols is ook wel instabiel, maar daar heb ik niet zoveel last van als links, dus waarom zou ik?
Ik heb wel ook nog even gevraagd of ze ook naar mijn stoffen polsbraces wilden kijken, omdat de man van de rolstoelen gisteren zei dat het beter is om met polsbraces te rollen. Toen heeft meneer brace ter plekke een stukje antislip op mijn polsbraces genaaid, vond ik wel een goede service, want die braces had ik niet eens bij hen vandaan.
Hier mijn nachtpolsbrace en één van mijn stoffen braces met nieuw antisliplaagje:
En toen was het nog niet klaar… Vanmiddag had ik mijn eerste bezoekje bij de bekkenfysio. Het was vooral een intake waarbij ze me van alles vroeg. Ik had het idee dat ze nogal onder de indruk was van mijn klachten en hoe het mij beperkt, terwijl ik bij sommige iets heb van ‘het hoort er nou eenmaal bij’. Genoeg om mee aan de slag te gaan daar in ieder geval, maar er was wel een vraag die maar in mijn hoofd blijft hangen: ‘En toen je nog werkte, wat deed je toen?’ Toen? Ik werk nog steeds hoor! Maar blijkbaar was dit niet zo vanzelfsprekend?
Misschien wordt het toch ook een keer tijd dat ik mezelf serieus neem, want blijkbaar doen anderen dat wel.
